تشکیل بورد مشورتی صلح که بدون توجه به موضع‌گیری‌های احزاب و نهادهای جامعۀ مدنی در شتاب‌زده‌گی و سراسیمه‌گیِ ارگ اعلام شد، بیش از آنکه بتواند مورد استقبال کسانی قرار گیرد که در چهار سالِ گذشته آقای غنی آن‌ها را به نحوی از قدرت دور ساخته بود، زمینۀ دل‌زده‌گیِ بیشترِ آن‌ها را فراهم ساخته است. اکثر افرادی که به عنوان اعضای بورد مشورتی صلح از جانب ارگ اعلام شدند، به شمول اعضای شورای عالی صلح، از حضور خود در آن ابراز بی‌اطلاعی کرده و گفتند که در این خصوص هیچ مشوره‌یی با آن‌ها صورت نگرفته است. برخی از این افراد حتا نگاه انتقادی به روند فعلی دارند و می‌گویند برنامه‌های ارگ در عرصۀ آوردنِ صلح به دلیل اینکه از حمایت مردم برخوردار نیست، به نتیجه نمی‌رسد.
طرح بدیلِ بسیاری از احزاب و جریان‌های سیاسی، آغاز گفت‌وگوهای رو در رو با طالبان بدون شرکت نماینده‌گانِ دولت است که اعتماد طرفِ مقابل را به‌دست آورد. با توجه به این موضع‌گیری‌ها مشخص می‌شود که آقای غنی یک بار دیگر تلاش دارد با استفادۀ ابزاری از برخی شخصیت‌ها و نهادهای سیاسی برای خود در آستانۀ برگزاری انتخابات ریاست جمهوری حمایتِ انتخاباتی به میان آورد. حتا سفرها و افتتاح پروژه‌های اقتصادی آقای غنی که از سوی ارگ با بوق و کرنا از آن‌ها سخن گفته می‌شود، رابطۀ مستقیم با برنامه‌های انتخاباتیِ او دارند. افتتاح مسیر ترانزیتی راه لاجورد یکی از همین برنامه‌های انتخاباتی آقای غنی می‌تواند باشد که روز پنجشنبه در هرات انجام شد. به باور بسیاری از کارشناسان عرصۀ اقتصادی، این راه در حال حاضر به هیچ صورت مفاد آن‌چنانی برای افغانستان ندارد و نه هم آن‌گونه که آقای غنی می‌خواهد آن را یک دستاورد بی‌بدیل اقتصادی نشان دهد، از اهمیتِ چندانی برخوردار است.
آقای غنی با افتتاحِ این‌گونه پروژه‌های بدون استفاده می‌خواهد نشـان دهد که افغانستان را وارد فاز تازه‌یی از مناسبات اقتصادی منطقه‌یی ساخته که نظیر آن را در تاریخِ خود شاهد نبوده و به این ترتیب می‌خواهد برای یک دورۀ دیگر نیز به مردم‌فریبی‌هایِ خود در میان جوی‌های خونی که در اثر بی‌کفایتی‌های سیاسیِ خود به وجود آورده، ادامه دهد.
بحث ایجاد بورد مشورتی صلح نیز در تداوم همین برنامه‌ها و کمپاین‌های انتخاباتی می‌تواند معنا پیدا کند. آقای غنی در پنج سال حکومت‌داریِ خود هیچ توفیقی در عرصۀ رسیدن به صلح به‌جز ناکامی‌های متواتر نداشته است. او در پنج سال گذشته حتا نتوانست برنامۀ مدونی را برای گفت‌وگوهای صلح به وجود آورد، چه برسد به اینکه او موفق شود با طالبان و یا دیگر گروه‌های مسلح مخالف به گفت‌وگو بپردازد. کُل برنامه‌های صلح آقای غنی در پنج سال گذشته خلاصه شد به شعار دادن‌های بی‌مورد، تضرع و التماس به طالبان و بعضاً هم که می‌دید حرف‌هایش هیچ واکنشی در طرف مقابل برنمی‌انگیزد، چنگ و دندان نشان دادن‌هایِ مسخره و به دور از شأن انسانی.
اگر در ماه‌های اخیر تلاش‌های امریکا در عرصۀ گفت‌وگوهای صلح شدت نمی‌گرفت، بدون شک آقای غنی نه به فکر ایجاد بورد مشورتی می‌شد و نه هم هیأت گفت‌وگوکنندۀ صلح را به‌وجود می‌آورد. آنچه را که آقای غنی به وجود آورده، فقط آب در هاون کوبیدن است؛ زیرا هیچ انتظار نمی‌رود که طالبان با بورد مشورتی صلح و یا هیأت گفت‌وگوکنندۀ او وارد مذاکره شوند. آقای غنی بیش از هر شخصِ دیگری در افغانستان می‌داند که قرار نیست او بانی صلح در کشور باشد. ایجاد بورد مشورتی صلحِ او تنها واکنش ضعیف و از سرِ ترس نسبت به برنامه‌های زلمی خلیل‌زاد نمایندۀ ویژۀ وزارت خارجۀ امریکا برای صلح افغانستان است. آقای غنی وقتی متوجه شد که هیچ محلی از اعراب در برنامۀ صلح امریکا ندارد، با سراسیمه‌گی و شتاب خواست که خود را در این برنامه بگنجاند. بورد مشورتی صلح اما از همین حالا ناکامیِ خود را نشان داده است. این بورد پیش از آنکه کاری در راستای صلح انجام دهد، محکوم به فروپاشی شده است؛ زیرا نه تنها مورد استقبال کسانی قرار نگرفته که در این بورد نام‌های‌شان درج شده، بل هیچ برنامه‌یی نیز برای آن متصور نیست که در راسـتای صلح بتواند آن را پیـاده کند.