منبع: واشنگتن پُست
نویسنده: ماکس‌بُت
برگردان: ابوبکر صدیق – ماندگار

چندی پیش دونالد ترامپ دستور خروج نیروهای امریکایی را از سوریه داد، همچنان در نظر دارد این تصمیم را در افغانستان نیز عملی کند.
این موضوع به روند صلح با طالبان مرتبط است، در حالی که ترامپ ادعای برنده شدن در سوریه را دارد.
مسلماً دلیل اصلی دو خروج روشن نیست، ما نه تنها برندۀ نستیم، همچنان ممکن نیست برندۀ این «جنگِ ملال‌آور» باشیم. روبرت کامپلان، نویسنده و استراتژیست در روزنامۀ نیویارک تایمز، نگاشته است که مسأله این نیست که ما چقدر وقت اینجا بوده‌ایم و احتمال اندک برای برنده شدن از راه‌ نظامی در برابر طالبان وجود دارد و شانس کمتر برای نگه‌داشتن دموکراسی به میراث مانده است.
در عین زمان، آرون دیوید میلر و ریچارد اسکولسکی، در شبکۀ «NPR» نگاشته‌اند‌ که داعش در جرمنی و جاپان نیست. جایی که امریکا برای شکست این رژیم‌ به جنگ برود. برای ریشه کن کردن جنگ و نابودی ریشه‌های افراطی این حکومت [داعش] در دو کشور دیموکرات. اما برای ایالات متحدۀ امریکا رسیدن به اهدافش در سوریه ناممکن است.
من عمیقاً برای این نویسنده‌ها احترام دارم. اما دیدگاه آنان زمانی درست و گاهی هم متفاوت است.
جیمس دابنز، نمایندۀ پیشین امریکا برای افغانستان و پاکستان و همکاران‌شان در نهاد «رند» همچنان نگاشته ‌است: «پیروزی می‌تواند گزینۀ ممکن نباشد، اما باخت قابل لمس است». انتخاب باخت یک گزینه‌یی است که نتیجۀ آن به امریکا ارتباط می‌گیرد. یک تهدید قابل ملاحظه‌یی از کشورهای همسایه افغانستان، این قابل پیشبینی و برگشت بر یک حالت نگران کننده است.
گزارش نهادِ رند در مورد افغانستان است، اما عین دیدگاه در مورد سوریه وجود دارد.
نه طالبان نه داعش به شکل واقعی کلمه شکست نخورده‌اند. داعش تمام خلافت خود را از دست داده است. اما دانیل کاست، رییس ادارۀ استخبارات هشدار داده است که این مورد هنوز قابل درک است که هزاران جنگجوی داعش در عراق و سوریه حضور دارند. شاخه‌های جداگانه با هزاران شبکه و حمایت‌کننده در سراسر جهان.
اما طالبان جدی‌تر از این [داعش] فعالیت دارند. آنان بیش از ۴۴ درصد ولسوالی‌های افغانستان را در اختیار دارند و تلفات سنگین بر نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان وارد آورده‌اند. یک جنرال نیروهای افغانستان گفت: بیش از ۷۷ هزار شورشی در حال جنگ با دولت هستند، اما ۲۵۰ هزار – ۳۵۰ هزار نیروهای نظامی نیز در حال نبرد با آنان قرار دارند. اگر ایالات متحدۀ امریکا از افغانستان بیرون شود، طالبان مناطق بیشتری تصرف می‌کنند و اگر ما [ایالات متحدۀ امریکا] از سوریه بیرون شویم، داعش عین عمل را در سوریه انجام می‌‌دهد.
اجتناب ایالات متحدۀ امریکا از جنگ با تروریستان، یک میراث بدی را به جا‌ می‌ماند. بلی، اینجا محفلی برای تسلیم‌دهی مسوولیت نظامیان امریکایی نیست، دقیقاً مانند اتفاق جنگ جهانی دوم، اگر نیروهای امریکایی برای بیش از ۷۳ سال در اروپا و آسیا حضور نداشت، اقامت نظامیان امریکایی در هر جایی برای به دست آوردن اهداف ما بهتر است، اگر بیرون می‌شوند، ارزش‌های قربانی‌ها ضایع می‌گردد. قسمی که کمونیست‌ها از کولمبیا و جنوب ویتنام در ۱۹۹۵ بیرون شدند و یا شکل گرفتن دولت داعش پس از سال ۲۰۱۱، در حالی کولمبیایی‌ها نمی‌خواستند که بر سرزمین امریکایی‌ها حمله کنند. اما این عمل را داعش و القاعده انجام می‌دهند.
روزنامۀ نیویارک تایمز گزارش داده است که در صورت خروج کل نیروهای امریکایی از افغانستان، امریکا در ظرف دوسال مورد حمله قرار خواهد گرفت.
برای گذار از یک تهدید استدلال باز و بستن میدان جنگ کافی نیست، اما این هم منصفانه نیست که حضور جنگ طولانی مدت تلفات در پی ‌نداشته باشد.
مردم عام با حضور نیروهای امریکایی مشکل ندارند، پس از سال ۲۰۱۵ شش تن از نیروهای امریکایی سوریه تلف شده‌اند و ۶۶ تن افغانستان که در مدت ۱۸ سال تلفات غم‌انگیز است.
اما در سال ۲۰۱۷، ۸۰ تن از کارمندان امریکایی در جریان آموزش کشته‌ شده‌اند. تلفات آموزش چهار برابر تلفات میدان جنگ را نشان می‌دهد.
۱۰ درصد از هزینۀ وزارت دفاع امریکا صرف جنگ افغانستان می‌شود. اما اگر دونالد ترامپ تصمیم خروج را بگیرد، این تصمیم خودش است در مخالفت با تصمیم ریچارد نیکسون از ویتنام. او به اثر فشارهای عمومی تصمیم خروج را نگرفته است. اینجا هیچ‌ راه‌پیمایی به ضد جنگ [امریکا] در جاده‌ها وجود ندارد. این حضور به مراتب کم‌هزینه‌تر است، جنگ ۳۰۰ سالۀ هند از سال «CIRCA – 1600 – ۱۸۹۰» ببینید و یا به حضور ۱۰۰ سالۀ بریتانیا در شمال شرق (مرز افغانستان و پاکستان کنونی) از سال (۱۸۴۰ – ۱۹۴۰) مورد نظر اندازید. امریکا در تلاش استعمار نیست، آنان برای یک امریکا آرام کار می‌کنند. چنانچه پولیس نمی‌تواند جرایم را محو کند، نیروهای امریکایی نمی‌توانند تروریستان را محو کند، ولی در عوض می‌تواند گراف تهدید را در برابر امریکا کاهش دهند.