شماری از شهروندان می‌گویند که روند گفت‌وگوهای صلح با طالبان در «هاله‌یی از ابهام» قرار دارد و مردم در این روند هیچ سهمی ندارند.
آنان در گفت‌وگو با روزنامۀ ماندگار همچنان می‌گویند که گفت‌وگوهای صلح ربط مستقیم با زنده‌گی مردم دارد و حق مردم است تا از این گفت‌وگوها نظارت کنند و از آن بی‌خبر نمانند.
به گفتۀ شهروندان، نقش آنان در گفت‌وگوهای صلح بسیار کمرنگ است و حکومت و امریکایی‌ها به این موضوع هیچ وقعه نمی‌گذارند.
فرید زمانی، یکی از باشنده‌گان کابل می‌گوید که نظام طالبانی را تجربه کرده است و از این گروه، «جز وحشت و دهشت»، خاطرۀ دیگری به ذهن ندارد. آقای زمانی می‌گوید که تمام آزادی‌هایش را طالبان در نوجوانی از او گرفته اند و اکنون حاضر نیست، آزادی‌هایی را که به دست آورده است، قربانی شوند.
او از بی‌توجهی حکومت و نماینده‌گان امریکا به دیدگاه مردم در قبال صلح انتقاد می‌کند و بیان می‌دارد: «رهبران دولت آزادی‌ها و دستاوردهای مردم افغانستان را قربانی بازی‌های سیاسی شان می‌کنند. مردم که طرف اصلی طالبان و قربانی‌های اصلی جنگِ افغانستان هستند، برای حکومت و امریکایی‌ها هیچ مهم نیست و با دور زدن آنان، وارد گفت‌وگو با طالبان شده اند».
در سوی دیگر، عزیز بهادری، دانشجوی حقوق در دانشگاه کابل به این باور است که هرگونه گفت‌وگو با گروه‌های شورشی، باید از مجرای مردم بگذرد، در غیر آن، مشروعیت نخواهد داشت. آقای بهادری اظهار می‌دارد که حکومت و امریکایی‌ها باید جزئیات واقعی گفت‌وگوهای شان با طالبان را به مردم افغانستان گزارش بدهند.
او می‌گوید که گفت‌وگوها باید واضح و آشکارا صورت گیرد تا مردم بدانند و اعمال نظر کنند. به گفتۀ این دانشجوی حقوق: «مردم حق دارند بدانند که با کدام شعبۀ طالبان گفت‌وگو شده است؟ روی کدام موارد بحث می‌شود و روی کدام موارد به توافق رسیده اند؟ دولت افغانستان و پشتیبانان افغانستان باید تکلیف شان با سایر گروه‌های تروریستی مشخص کنند که آیا با این گروه‌ها گفت‌وگو می‌شود یا جنگ؟»
عزیز بهادری که ظاهراً به اوضاع سیاسی و اطلاعات افغانستان اشراف دارد، به این باور است که بدون نقشِ کشورهای همسایۀ افغانستان، هرگونه گفت‌وگو در پیوند به پایان جنگ افغانستان، به بن‌بست خواهد انجامید. او پیشنهاد می‌کند که امریکا و کشورهای بزرگ پاکستان و سایر کشورهای تمویل کنندۀ گروه‌های شورشی را زیر فشار قرار دهند تا این کشورها بر سر راه صلح افغانستان سنگ‌اندازی نکنند.
همزمان با این، تمیم قربانی، یکی دیگر از دانشجویان کابل می‌گوید که حکومت همیشه از دَرِ تضرع در برابر گروه طالبان وارد شده است. او از کمرنگ بودنِ نفش مردم در گفت‌وگوهای صلح انتقاد می‌کند و اظهار می‌دارد که موضع حکومت در قبال صلح، همیشه متزلزل بوده است.
آقای قربانی بیان می‌دارد: «گاهی طالبان برادر خوانده می‌شوند، گاهی مخالف سیاسی. گاهی به آنان دعوت به پیوستن به حکومت داده می‌شود و گاهی در برابر شان دستور حمله صادر می‌شود؛ تمام این موارد نشان‌دهندۀ متزلزل بودن موضع حکومت در برابر طالبان و سایر گروه‌ها شورشی است.»
این دانشجو می‌گوید که حکومت وحدت ملی «مشروعیت مردمی» ندارد و نمی‌تواند از آدرس مردم، قانون اساسی و سایر ارزش‌های مردم را وارد آجندای بحث شان با طالبان کند. به گفتۀ او: باید یک رژیم ملی با اکثریت آرای مردم افغانستان روی کار بیاید و پس از آن، این رژیم با پشتوانۀ مردم و سیاسی و از موضع قوی وارد گفت‌وگو با طالبان و سایر گفت‌وگوها شود.
عایشه نظری، کارمندِ یکی از نهادهای دولتی همچنان از فراموشی بانوان در گفت‌وگوهای صلح نگران است و می‌گوید که از روزی که طالبان بر سرنوشت شان حاکم شوند، بیم دارند. بانو نظری اظهار می‌دارد که بانوان حق دارند از آنچه میان طالبان، حکومت و امریکایی‌ها می‌گذرد، آگاه باشند.
او از دولت و نماینده‌گان امریکا برای پایان جنگ افغانستان می‌خواهد تا از موضع ضعیف وارد گفت‌وگو با گروه‌های شورشی نشوند، زیرا به باور او: این کار مانور بیشتر به طالبان می‌دهد و آنان را ترغیب به گرفتن امتیازهای کلان می‌سازد.
این گفته‌ها در حالی مطرح می‌شوند که اخیر یک پژوهش تازه نشان داده است که نیمی از مردم افغانستان از فرایند صلح بی‌خبر اند. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که بیش از ۶۰ درصد مردم از روند گفت‌وگوهای چندین دوره‌یی صلحِ حکومت با طالبان ابراز بی‌خبری کرده و گفته‌اند که در این زمینه از آنان دیدگاه خواسته نشده است. بربنیاد این پژوهش، مردم نمی‌دانند دولت و کشورهای دخیل با کدام میکانیسم و پیش‌شرط‌ها طالبان را به صلح دعوت می‌کنند.
این پژوهش که از سوی آقای عمر صدر انجام شده است، بیانگر آن است که بانوان بیشتر از مردان، طالبان را «تروریست» می‌دانند. حدود نیمی از پاسخ‌دهنده‌گانِ نظرسنجی که اکثریت شان بانوان هستند، نظر خوبی در مورد طالبان نداشتند؛ ۱۸ درصد، این گروه را دشمنان افغانستان، ۱۳ درصد تروریست و ۱۳ درصد مزدوران خوانده اند. این نظرسنجی همچنان نشان می‌دهد که گروه طالبان از محبوبیت بسیار کمی در بین مردم افغانستان برخوردار اند و ۹۰ درصد مردم با سیاست و رفتارهای این گروه مخالف هستند.