اولین بار برج عقرب سال گذشته بود که دعوت تلفنی دفتر ریاست‌جمهوری برای ملاقات در مورد صلح برایم رسید و‌ من هم بلافاصله به نسبت ضیقی زمان دعوت به ملاقات و نبود وقت کافی به مشوره با مردم مان و اینکه نمی‌شد با یک صحبت نیم یا یک‌ساعته با آقای اشرف غنی و یک عکس فیسبوکی، به معضلی به پیچیدهگی صلح افغانستان پرداخت، از خیر ملاقات گذشتم.
تا اینکه چندی قبل از تدویر لویه جرگۀ مشورتی صلح، جناب استاد سیاف، جناب امرالله صالح، جناب عمر داودزی و جناب حمدالله محب، هر یک محترمانه ‌و صمیمانه از من دعوت به شرکت در پروسۀ صلح حکومت نمودند و من هم بنابر دلایلی موجه معذرت خواستم. پیشتر از آن از اشتراک در کنفرانس صلح مسکو و دعوت کنفرانس صلح قطر نیز معذرت خواسته بودم.
روی‌هم‌رفته، در خصوص چگونگی دستیابی به صلح پایدار به بعضی از این دوستان نظرم را داده بودم. پیشنهاد داده بودم که برای آغاز پروسۀ صلح در افغانستان، پیش از همه ما به یک اجماع و وفاق کلان میان خودی، تشکیل یک نهاد مستقل ملی صلح بیرون از حیطۀ حکومت و مداخلات چهره‌های ذی‌نفع سیاسی و اقتصادی، بلکه با ترکیب شخصیت‌های با اعتماد ملی که حضورشان فراتر از قالب‌های تنگ حکومتی، قومی و حزبی باشد، در چارچوب نظام جمهوری اسلامی افغانستان نیازمندیم.
نهاد مستقل ملی صلح، با تدوین برنامۀ صلح، تفاهم با اقشار متنوع و مختلف مردم ‌و معرفی تیم‌های مجرب مذاکره کننده می‌توانند آغازگر پروسۀ ملی صلح باشند. ایجاد و تقویت نهاد مستقل ملی صلح در نبود یک دولت مقتدر، می‌تواند نمایندهگی از موضع قدرت ملی مان بکند. تذکر دادم که با همچو روند شفاف صلح همراه با مردم و تیم‌های کاری خویش بدون هیچ امتیازی به گونۀ رضاکار تلاش خواهیم کرد و ما در این باب برنامۀ مفصل داریم.
همچنان هشدار دادم، صلحی که به میدان امتیازگیری سیاسی و اقتصادی میان چهره‌های شناخته شدۀ حکومتی و سیاسی محدود باشد، صلحی که برای صلح نیست، صلحی که دور باطل جنگ را تضمین نماید و بسیاری مواردی که اصلاً به صلح تعلقی ندارد و کمکی نمی‌کند، ما بخش همچو بازی صلح نیستیم.
هرچند بعضی از دوستان مهمان ما از نظریات مان به نیکی استقبال کردند، روی‌هم‌رفته، از آنجایی‌ که برنامۀ آقای اشرف غنی، غیر از آنچه ما پیشنهاد داده بودیم، متفاوت بود و پیش می‌رفت، پاسخی نیافتیم و همین.
نفس واقعیت روایت بالا، تحریم نیروهای سیاسی (خوب یا بد) و استقبال حکومت از این تحریم بهنام تجرید نیروهای سیاسی، فقط تشتت و پراکندهگی بیشتر سیاسی و موضع ضعیف و شکننده‌تر ما را برای صلح در برابر جنگ بهنمایش می‌گذارد، نه موضع قدرت ملی مان را که بدون آن رسیدن به صلح خیال باطلی بیش نیست.