پیامک وتسپ در ۲۰۱۶ آغاز شد، ابتدا از «هور» بود. یک دختر ۱۶ ساله که در ترکیه دنبال کار بود. این دختر در نوار صوتی‌یی گفت که او از کندز افغانستان فرار کرده است. پس از آنکه کاکایش بسان یک پرنده او را به یک مرد به عمر ۵۰ ساله می‌فروخت، خود را به استانبول رسانده است، اما به عنوان یک زن همیشه از نبود مصوونت هراس دارد.
یک ماه بعدتر، تلفنش پر از پیامک‌ها شد. در آن وقت فاطمه ۱۷ ساله بود. او و خواهرش مدیحۀ ۱۸ ساله که از ازدواج اجباری از هرات افغانستان فرار کرده بود با برادر بزرگ‌شان احسان به ترکیه قاچاق رفتند. اما او از پیش‌شان گُم شد. آنان در حال حاضر در یک فارم در دهکدۀ اندوتلیا کار می‌کنند و با اذیت روزانه دست و گریبان هستند.
دومی چهرۀ مشهور در یوتیوب، صحرا آرین، او با تصویر از بیمارستان که همه‌گانی کرد بود، ادعا کرد یک مرد افغانستانی در «کارسهیر» یک شهر مرزی ترکیه، جایی که او منتظر رفتن به کشور سومی با پیشنهاد به سازمان ملل، بود مورد حمله یک فرد افغانستانی قرار گرفته است. به دلیل اجرایی آهنگ انتقادی از کشتار زنان افغانستان توسط شوهرانش‌شان با چماق و خشونت که در برنامۀ یک تلویزیون افغانستان نشر شد، تهدید به مرگ‌ شد و فرار کرد.
کارایی جسارت مردان محافظه‌کار افغانستانی حتا در ترکیه او راحت نگذاشت. او در پارتمانش در کاراسهیر مورد لت‌وکوب قرار گرفت و با سر پُرخون و چشمان سیاه رها شد.
این زنان و دختران افغانستانی که از خشونت‌های داخلی کشتار، تهدید و آزار اذیت جنسی، ازدواج اجباری و چهل سال جنگ فرار کرده‌ بودند، برای برخی‌ها‌شان این اولین تجربه در زنده‌گی‌‌شان بود. در حالی که ۳٫۵ میلیون سوری نیز به ترکیه مهاجرت کرده‌اند، می‌تواند خبر شد، اما شمار مهاجران افغانستانی سوری‌ها را متعجب کرده است.
با گذشت نزدیک به ۴ – ۵ سال که ایالات متحدۀ امریکا تصمیم به خروج نظامی از افغانستان دارد و طالبان آماده‌اند تا به قدرت شریک شوند، تعهد کرده‌اند که متفاوت از گذشته باشند. محمد عباس ستانکزی [نمایندۀ طالبان در گفت‌وگوهای صلح با امریکا] گفته است که آنان [طالبان] تعهد کرده‌اند که برای دختران اجازه رفتن به مکتب، کار و فعالیت را می‌دهند، چیزی که این گروه پیش از آن را مانع شده بودند. اما زنان افغانستانی احساس می‌کنند که شاید زنده‌گی بهتر از این نخواهند داشت. آرین به من گفت که خشونت یک فرهنگ در برابر زنان است و تغییر آن ساده نیست.
با این همه، ایالات متحدۀ امریکا که بیش از ۱٫۵ بیلیون دالر برای بهتر شدن زنده‌گی زنان افغانستان پس از سقوط رژیم طالبان در ۲۰۰۱ هزینۀ کرده است، نتیجه چیزی بهتر است. میلیون‌ها دختر دوباره به مکتب می‌‎روند، هزاران زن دوباره به فعالیت دارند و برخی‌هاشان در تیم‌های ورزشی و نظامی در حکومت سهیم هستند. در ساحات دور دست و مرکز و رنج می‌کشند.
زنان پُر زرق و برق، اما در خط مقدم جنگ مورد خشونت قرار می‌گیرند، در عقب همچنان حملات هوایی و انتحاری ادامه دارد، در میان مهاجران بیش از ده‌‌ها هزار زن کشور را ترک می‌کنند، نهادهای مانند «شبکۀ زنان افغانستان یا زنان برای زنان» می‌گویند که اگر طالبان حقوق زنان را مراعات نکنند و به قدرت شریک شوند، شماری زیاد تلاش می‌کنند تا از کشور بیرون شوند. شهرزاد اکبری، می‌گوید که دولت‌های غربی این را شاید خودشان بخواهند. شمار زیاد از افغانستانی‌ها در عقب دروازه‌های شما خواهند آمد، اگر شما با طالبان رو چگونه‌گی نظام گفت‌وگو نکنید. شما نمی‌توانید حکومت را حمایت کنید که زنان را سنگسار می‌کند.
در سال ۲۰۱۱ دفتر عالی سازمان ملل متحد در امور پناهنده‌گان تأیید کرد که تقریباً ۳ هزار و ۵۰۰ زن افغانستانی در ترکیه به عنوان مهاجر ثبت شده‌اند و آماده رفتن به کشور سومی ‌اند. این آمار در سال ۲۰۱۷ به ۴۰ هزار افزایش یافته است. به‌خاطری که اتحادیه‌ اروپا با ترکیه قرار دادی را عقد کرد که از گذرگاه‌های خود برای مهاجران به اروپا اجاره عبور ندهد. به این معنا که شمار زیاد از افغانستانی‌ها در اینجا مانده‌اند. دفتر بین‌المللی سازمان ملل در امور مهاجران باور دارد که شماری زیاد ثبت نشده اند.
زنانی که افغانستان را ترک کرده‌اند توسط قاچاق‌چیان انتقال داده شده‌اند و در حالی تلاش برای مصوونیت هستند، اما در شهرهای مرزی ترکیه به آنان اختصاص داده شده است به خشونت مواجه می‌شوند.
با هجوم مهاجران از سوریه و برخی دیگر، ترکیه از جای دادن مهاجران در شهرهای بزرگ به دلیل تجمع زیاد خود داری کرده است، اعتماد به آنان وجود دارد، اما به معنای آن است که زنان را به جای می‎فرستند که منابع کمتر را برای تشکیل شبکه داشته باشند.
در یک شهر کوچک که زنان به تنهایی زنده‌گی می‌کنند، اشتباهات خیابانی شدند یا [روسپی‌گری] صورت گیرد. فاطمه و مدیحه در یک نانوایی و یک فارم موسمی کار می‌کنند. صبح شماری از مهاجران سنگی را به پنجرۀ آپارتمان‌شان پرتاب کردند و زنان برای یک ماه پنهان شدند. یک فعال اجتماعی ترکی گفت که مهاجران بیکار تهدید برای زنان ترکی هستند با مردان ترکی جدل می‌کنند. مهاجران بیشتر مهاجران فردی را در ترکیه افغانستانی‌ها تشکیل می‌دهند. تمرکز انقره برای اخراج و بازداشت افراد بدون مدرک و فردی است.
برای زنان بیرون شدن از خشونت هنوز یک ارزش است، چیزی آنان آرزو می‌کنند، پیشنهاد آنان برای کشور سومی ممکن قبول شود، پس از ثبت، آنان مدرک خود را هفتۀ دو مرتبه به مرکز پولیس نشان می‌دهند تا این ‌که کیس [پروندۀ] شان تحت بررسی قرار داشته باشد. هور، مدیحه و فاطمه دور اول مصاحبۀ خود را تکمیل کرده‌اند و منتظر نتیجۀ از ایالات متحدۀ امریکا هستند که چه خواهد شد. در ادارۀ ترمپ، بحث در مورد مهاجران به آهسته‌گی پیش‌ می‌رود. همۀ زنان شاید خوش دارند به نیویارک بروند و به دانشگاه بخوانند و کار کنند. آنان با یکدیگر در وتسپ صحبت می‌کنند و می‌خواهند در امریکا تماس داشته باشند، اما مهاجران تا زمانی که یک حامی امریکایی نداشته باشند، شانس انتخاب گزینه این کشور را در برگۀ پیشنهادی ندارند.
هور نگران است که با پوشیدن کلاه و پاین شدن در شهر که زیاد مسلمان نیست مورد حمله قرار گیرد، او گفت که می‌خواهد به‌جای برود که مصوون باشد.