تنها راه برون‌رفت از همه بحران‌های منطقه، ایجاد اتحادیه میان افغانستان، ایران و پاکستان و حمایت امریکا از این اتحادیه است. بزرگترین اشتباه امریکا در دو دهۀ گذشته عدم حمایت از ایجاد این اتحادیه و دشمنی بیهوده و لجوجانه با ایران بوده است.
در این منطقه جهان روسیه چرن و هند سه ابر قدرت نیرومند هستند. ایران و پاکستان به تنهایی توان رقابت با این غول‌ها را ندارند. افغانستان اصلاً هیچ‌گونه شانسی برای بقا به عنوان یک کشور را ندارد و اگر همچو اتحادیه به میان نیاید، کار آن در آینده نزدیک تمام است و دیگر از روی نقشه برداشته خواهد شد و دست کم نیمی از آن را پاکستان با پول اعراب و چین اشغال خواهد کرد.
اگر همچو اتحادیه‌یی به میان بیاید، از یک‌سو از افتادن پاکستان و حداقل نیمی از افغانستان در آینده در دست چین جلوگیری خواهد شد و از سوی دیگر، بحران سر درگُم افغانستان تا جایی حل خواهد شد.
بی‌چون و چرا کشورهای آسیای‌میانه و قفقاز هم به این اتحادیه متمایل خواهند شد و به پیمانه زیادی مشکل سه کشور عراق، سوریه و لبنان هم حل خواهد گردید.
دست ترکیه و عرب‌ها هم از این گستره کوتاه خواهد شد و برای امریکا شانس بازی کردن نقش از طریق این اتحادیه در آسیای‌میانه و قفقاز هم فراهم خواهد شد.
اگر امریکا این شانس طلایی را از دست بدهد، دیر یا زود سراسر متطفه را از دست خواهد داد و منطقه در کام چین فرو خواهد رفت.
امریکا به جای حمایت از چنین اتحادیه، پیوسته در اندیشه خام به میان آوردن دولت‌های وهابی در متطفه به کمک عربستان است که در همه جا به دلیل ارتجاعی بودن، با شکست و ناکامی رو به‌رو شده است.
ایران و روسیه در گسترۀ قفقاز و آسیای‌میانه تضاد منافع تاریخی دارند. برخورد نابخردانه امریکا در قبال ایران موجب شده که روسیه دست بالایی در قفقاز و کسپین و آسیای‌میانه پیدا کند.
بازی کودکانه امریکا در افغانستان و عراق هم یک‌سره با باخت به همراه خواهد بود. سیاست امریکا در آسیای‌میانه، قفقاز و کسپین با شکست کامل انجامیده و در افغانستان با افتضاح و رسوایی تاریخی روبه‌رو گردیده است.
امریکا در قبال ایران هم هیچ شانسی برای پیروزی ندارد. پس بهتر است به تنها راهبرد خردورزانه و سودمند رو بیاورد .
در سال‌های دهۀ شصت و دهۀ هفتاد سدۀ بیستم سیاست امریکا همانا حمایت از همچو اتحادیه‌یی بود؛ اما شوروی‌ها با کودتای داوود خان آن را با شکست رو به‌رو کردند و سپس انقلاب در ایران و کودتای هفت ثور در افغانستان آن را به بایگانی تاریخ سپرد.
اکنون هنگام آن فرا رسیده که واشنگتن سر در گریبان خود فرو ببرد و پیامدهای وخیم راهبرد نادرست خود را در قبال کشورهای منطقه ارزیابی کند و نیک بیندیشد که در صورت تمایل بیشتر پاکستان به سوی چین چه فاجعه‌آمیز رخ خواهد داد.