اسوشیتدپرس
«اسدالله رامین تمام امیدهایش را نسبت به وطنش از دست داده است. او آنقدر نگران اوضاع افغانستان پس از خروج نیروهای بین‌المللی است که حاضر است به یک قاچاقچی انسان پول دهد تا خانواده‌اش را از افغانستان خارج کند.
او برای اینکه بخواهد از افغانستان خارج شود باید ده‌ها هزار دالر خرج کند و با زنده‌گی طبقه متوسط خود خداحافظی کند و صفحه جدیدی از زنده‌گی خود را در جایی دیگر بگشاید.
اسدالله رامین که مهندس برق است طی چند سال اخیر از زنده‌گی خوبی برخوردار بوده و حتی چند بار هم با نیروهای خارجی قرارداد امضا کرده است. وی از زمان نوجوانی‌اش در افغانستان خاطرات بسیار دلنشینی دارد.
اما او لحظه‌یی تامل نخواهد کرد. او هم‌اکنون پول انتقال دو پسر خود به خارج از افغانستان را به قاچاقچیان داده است.
رامین در حالی که اشک از چشمانش جاری شد، گفت: اگر می‌شد همین حالا بروم، تمام اموال خود، خانه و مغازه را رها می‌کردم.
رامین در حالی که عاجزانه از گزارشگران می‌خواست تا او را درک کنند، گفت: «من هیچ امیدی ندارم.»
امریکا و هم‌پیمانانش تلاش دارند تا به مردم افغانستان این اطمینان را مجدداً بدهند که مردم افغانستان را تنها نخواهند گذاشت. کشورهای اهداکننده مالی به افغانستان وعده اعطای بودجه چند میلیارد دالری داده‌اند تا نیروهای امنیتی افغانستان را پشتیبانی کنند و به توسعه افغانستان کمک کنند.
اما این وعده‌ها هیچ کمکی به مردم ناامید افغانستان برای امیدوار بودن به آینده‌شان نکرده است. بر اساس مصاحبه‌های انجام شده از سوی آسوشیتدپرس، ناراحتی و ناامیدی در بین مردم افغانستان بسیار شایع است. بسیاری از مردم شک دارند که پولیس و نیروهای امنیتی افغانستان که ائتلاف ناتو سال‌ها زحمت کشیده تا آن‌ها را تشکیل دهد بتوانند به تنهایی از پس نیروهای شبه نظامی بربیایند. احتمال آنکه نیروهای افغان متلاشی شوند و به گروه‌های قومی بپیوندند بسیار زیاد است و این مسئله موجب بروز جنگ داخلی خواهد شد.
از طرف دیگر دولت افغانستان که در باتلاق فساد فرو رفته و بسیار شکننده نشان می‌دهد توان مقابله با طالبان را نخواهد داشت.
ساکنان وردک که ۴۵ دقیقه با کابل فاصله دارد، شکنندگی شرایط را احساس می‌کنند. این منطقه شاهد جنگ نیروهای افغان و ائتلاف ناتو با شورشیان طالبان بوده است. ساکنان این منطقه به محض مشاهده افراد خارجی به آنها هشدار می‌دهند که از این منطقه عبور نکنند.

محمد عشاق، جوان ۱۷ ساله که در یک داروخانه کوچک کار می‌کند، اظهار داشت: ما نمی‌دانیم که دولت موفق خواهد بود یا نه. بیشتر مردم بر این باورند که دولت افغانستان پس از سال ۲۰۱۴ وجود نخواهد داشت.
بسیاری از مردم از این می‌ترسند که تاریخ تکرار خواهد شد. مردم افغانستان یک بار توسط امریکا در سال ۱۹۸۹ تنها گذاشته شدند. در آن زمان پشتیبانی امریکا از مبارزان موسوم به مجاهدین برای مبارزه با اتحادیه جماهیر شوروی بسیار سریع به پایان رسید و این مسئله به وقوع جنگ داخلی در افغانستان دامن زد. از آن زمان به بعد شبه نظامیان و فرماندهان ارتش برای به دست آوردن قدرت به جنگ با یکدیگر پرداختند و کابل را به یک ویرانه تبدیل کردند. پس از آن طالبان ظهور کرد و افغانستان تحت رهبری این رژیم سرکوبگر قرار گرفت.
یکی از نشانه‌های عدم اطمینان در بین مردم افغانستان،‌ افزایش ۴۴ درصدی شمار پناهنده‌جویان افغان در ۴۴ کشور صنعتی جهان در سال ۲۰۱۱ است. بر اساس آخرین آمار منتشر شده از سوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، تعداد مردم افغانستان که دنبال کسب پناهندگی بودند از ۲۶ هزار نفر به ۳۵ هزار نفر در سال ۲۰۱۱ در مقایسه با سال ۲۰۱۰ افزایش یافته است.
میر احمدشاه یکی از تجار اظهار دارد که در بین هفت سال اخیر، امسال بدترین سال از نظر کسب و کار است. هیچ‌کس هیچ چیز نمی‌خرد، یک قطعه زمین که سال پیش ۱۰۰ هزار دالر قیمت داشته امسال به ۶۰ هزار دالر کاهش یافته است، اما خریداران با این کاهش قیمت هم حاضر نیستند زمین بخرند. بخشی از این مسئله از افزایش نگرانی‌های مردم در رابطه با مسائل امنیتی و خروج نیروهای امنیتی نشات می‌گیرد.
وی افزود: نه تنها من، بلکه هیچ کس به آینده امید ندارد. مغازه‌داران، تجار، همه و همه ناامید هستند. وی سپس فهرست افرادی که خانه و مغازه خود را فروخته‌ و قصد خروج از افغانستان را دارند، نشان داد.
این در حالی است که مقامات امریکا بر این موضوع مدعی هستند که وعده‌های بین‌المللی تحقق خواهند یافت و این مسئله از وقوع حوادثی که مردم افغانستان پیش‌‌بینی می‌کنند، جلوگیری خواهد کرد.
اعضای ناتو در نشست سران ناتو در شیکاگو که در ماه مه برگزار شد، توافق کردند تا به دولت افغانستان در پشتیبانی نیروهای امنیتی پس از سال ۲۰۱۴ میلادی نیز کمک کنند. اوایل این ماه در توکیو، جامعه بین‌المللی وعده‌ اعطای بودجه ۱۶ میلیارد دالری را برای پشتیبانی از پروژه‌های بازسازی افغانستان داد.
هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه امریکا در راه سفر خود به توکیو اعلام کرد که حتی تصور خروج نیروهای امریکایی از افغانستان را نمی‌کند.
وی اعلام کرد که افغانستان جدیدترین هم‌پیمان غیرناتوی امریکاست. بسیاری این بیانیه را یک پشتیبانی سیاسی برای ثبات بلندمدت و همکاری نزدیک دفاعی تلقی می‌کنند.
مقامات افغانستان، امریکا و ناتو بر این باورند که نیروهای افغانستان روز به روز توانایی خود را افزایش می‌دهند. آنها درخصوص توانمندی‌های خود اغراق کرده و می‌گویند که اگرچه شبه نظامیان همچنان یک تهدید به شمار می‌روند اما در حال حاضر با فشاری که نیروهای افغانستان به آنها وارد آورده‌اند مجبور به ترک مناطق مسکونی افغانستان شده‌اند. آنها می‌گویند که ۷۵ درصد از مردم افغانستان در مناطقی زندگی می‌کنند که نیروهای امنیتی در آنجا مستقر هستند.
نیروهای ارتش و پولیس افغانستان از سطح سواد پایین، فساد در دولت و کمبود تجهیزات رنج می‌برند اما خود را به گونه‌ای نشان می‌دهند که گویی توانایی‌شان برای مقابله با شبه نظامیان روز به روز در حال افزایش است.
بنا بر اعلام سازمان ملل، با این حال بسیاری از غیرنظامیان در جریان جنگ با شبه نظامیان کشته می‌شوند. سال پیش که خونین‌ترین سال بود،‌ در جریان جنگ ۳۰۲۱ غیرنظامی کشته شدند.
در جنوب افغانستان که طالبان بیشترین قدرت و نفوذ خود را در آنجا متمرکز کرده، فرماندار ولایت هلمند از دستاوردهای نیروهای امنیتی به شدت تقدیر کرده است. در سال ۲۰۰۸، لشگرگاه، مرکز این ولایت توسط شبه‌ نظامیان محاصره شد و طالبان کنترل این منطقه را به دست گرفت و نیروهای پولیس این منطقه را به مواد مخدر معتاد کردند.
اما اخیرا نیروهای ائتلاف ناتو و افغانستان طی عملیاتی این شبه نظامیان را به عقب‌نشینی وادار کرده و ۸۰ درصد از نیروهای پولیس هلمند تعلیم دیده و مجهز هستند.
آفتاب جان، ۳۵ ساله که مسوول اداره یک هتل در لشگرگاه است، گفت: ما عادت کرده بودیم به اینکه بترسیم وقتی از خانه‌هایمان بیرون می‌رویم دیگر زنده باز نخواهیم گشت، اما الان ما در امنیت کامل می‌توانیم به زندگی خود ادامه داده و کارهای روزمره را انجام می‌دهیم.
اما وی در ادامه گفت: اگر نیروهای خارجی افغانستان را ترک کنند ما باید از صفر شروع کنیم. یعنی طالبان قدرت را در دست خواهد گرفت و تمامی تلاش‌های صورت گرفته طی چند سال اخیر هیچ نتیجه‌ای در بر نخواهد داشت و تمامی رشته‌ها، پنبه خواهد شد.
حتی در کابل که موقعیت‌های شغلی و تحصیلی بیشتری نسبت به سایر مناطق دور از مرکز وجود دارد نیز نمی‌توان به شرایط مثبت نگاه کرد. هر روزه مردم با فقرا، مردان دارای نقص عضو و زنان فقیری که به همراه کودکان گدایی می‌کنند، روبرو می‌شوند.
رگویدا نیایش، دختر ۱۹ ساله‌ای که در سال دوم تحصیلات دانشگاهی در کابل قرار دارد از تصمیم خود برای ادامه تحصیل در خارج از افغانستان می‌گوید.
وی می‌گوید: هیچ آینده‌یی برای ما در افغانستان وجود ندارد. هیچ موقعیت شغلی برای ما وجود ندارد. شاید بعد از ۲۰۱۴ وضع افغانستان بهتر شود. ولی تنها چیزی که در حال حاضر به آن فکر می‌کنم ترک افغانستان است.»