در قرآن کریم، بیشترین اعتراض‌ها و انتقادها، نصیب قوم بنی اسرائیل و امت یهود شده است. دین‌داری بد این قوم، ظلم و بی‌عدالتی‌شان، پیامبرکشی‌شان، تحریفات‌شان، نسل‌کشی‌شان، زرع‌سوزی‌شان، بی‌تفاوتی‌شان، سرکشی‌شان، تحریمی‌گری‌شان، فضولی‌شان، سوال‌های بی‌مورد‌شان و ده‌ها مشکل دیگر‌شان، در قرآن کریم بازتاب داده شده و نقد شده است.
این اعتراض‌ها و انتقادها آن‌قدر صریح و قاطع است که قوم بنی اسرائیل و امت یهود را در نزد اکثریت مسلمانان به شدت کوبیده است و برای مسلمانان به دشمنان تاریخی و ابدی مبدل ساخته است. عمق این بدبینی‌ها را هنگامی می‌توانیم درک کنیم که ذهنیت عمومی مسلمانان را نسبت به امت یهود بخوانیم. هر دردی که برای مسلمانان برسد، تصور می‌کنند که از دست یهود است، هر شکستی که نصیب‌شان شود، گمان می‌برند که ناشی از فتنۀ یهود است، این یهود است که مسلمانان را در جهل و فقر نگه‌داشته است، این یهود است که مسلمانان را دشمن هم‌دیگر ساخته است، این یهود است که تخم نفاق و شقاق را در میان مسلمانان کشت کرده است، این یهود است که مسلمانان را در عقب‌مانده‌گی نگه‌داشته است. و…
علاوه بر این، اگر مسلمانان با یهودی بدی مواجه شوند، می‌گویند: «گناهش نیست، یهود است» و اگر این آدم بد یک یهودی نباشد، می‌گویند: «این آدم مثل یهود است» یا «این آدم از یهود بدتر است». حتا اگر این آدمِ بد، یک مسلمان باشد، بازهم اولین برچسپی که از سوی مسلمانان برایش زده می‌شود، یهودی بودن است.
یکی از خصوصیات یهودی‌ها این بود که همیشه در برابر نعمات خداوند قیام می‌کردند و این نعمات را یا تحریم می‌کردند، یا تحریف، یا تبدیل و یا از بین می‌بردند. این عمل قوم یهود در قرآن کریم به شدت نکوهش شده و نقد گردیده است. پیامبران خداوند که حاملان وحی و پیام خداوند بودند، از سوی این قوم به صورت فجیعانه‌یی به قتل می‌رسیدند. جای تردیدی نیست که وجود پیامبران، پاکان، عارفان و دانشمندان خداوند، خودش یک نعمت است و پیام الهی-انسانی آنان هم در نوع خودش یک نعمت است.
این قوم با این دو نعمتِ فوق‌العاده ارزنده، سر دشمنی داشتند. فراتر از این، این قوم در برابر آیات خداوند قرار می‌گرفتند و این آیات خداوند را تحریف و تبدیل می‌کردند. در آیت ۲۱۱ سورۀ بقره آمده است: «ای پیغمبر! از بنی اسرائیل بپرس: چقدر معجزه‌های بزرگ و دلایل روشنی به آنان داده‌ایم؟ لیکن ایشان نعمت‌های خدا را نادیده گرفته اند و هر که نعمت خدای را دگرگونه کند، پس از آنکه به سویش آمد، خداوند چنین کسی را دچار عذاب سختی خواهد کرد، چه بی‌گمان خداوند شدیدالعقاب است.»
اما سخن در این است که نعمات خداوند در وجود پیامبران و پیام‌شان و آیات خداوند، خلاصه نمی‌شود، بلکه سراسر زنده‌گی پُر است از نعمات خداوندی. زنده‌گی انسان‌ها یک نعمت است، آزادی‌شان یک نعمت است، اختیارشان و انتخاب‌شان یک نعمت است، عقل‌شان و اندیشه‌یی‌شان یک نعمت است. کسانی که بر این نعمت‌های خداوندی تجاوز می‌کنند و این عرصه‌ها را با قیودها و شروط‌های بیهوده، محدود می‌نمایند و یا اندیشه و آزادی آدم‌ها را منحرف می‌کنند، بدون تردید، خوی و منش یهودی دارند و دچار عذاب خداوند خواهند شد.
به باور من، یکی از گروهای که عقل و آزادی و اختیار، آدم‌ها را تحت تأثیر ناروا قرار می‌دهند و قیدوبند بیهوده بر آن‌ها می‌زنند، همین گروهای تکفیری و تحریمی اند. این‌های که هر روزه فتوی تحریم می‌دهند و مخالفین را تکفیر می‌کنند، به نعمات عقل و اراده و انتخاب و آزادی دیگران تجاوز می‌کنند و این نعمات را به بند می‌کشند. جالب این‌که تحریمی‌گری و تکفیری‌مشربی نیز از خصوصیات قوم یهود است که در قرآن کریم به شدت نکوهش شده است. در سوره آل عمران، در آیت ۹۳، آمده است: «همه‌یی غذاها بر بنی اسرائیل حلال بود، جز آنچه که قوم اسرائیل پیش از نزول تورات (و دلایل قاطع و یقینی) بر خود حرام کرده بودند. بگو: اگر راست می‌گویید، تورات را بیاورید و آن را بخوانید».
این گروه‌های تحریمی و تکفیری هم همین کار را می‌کنند و بدون دلایل قاطع و یقینی، چیزهای را تحریم می‌کنند. مثل تحریم تجلیل از نوروز، تجلیل روز زن، شنیدن موسیقی، تماشای فلم، دیدن تلویزیون، و… تحریمی‌گری را بر خود تحریم کنیم و در برابر نعمات حقوق و آزادی‌های دیگران فتوی ندهیم.