عبدالحی حقجو که ۲۳ سال از وفاتش می‌گذرد امیر جهاد جمعیت اسلامی ولایت بغلان بود که در ولسوالی نهرین این ولایت مرکزیت داشت. او ۲۳ سال پیش از امروز، چشم از جهان بست.

انا لله و انا الیه راجعون
مرحوم عبدالحی حقجو در میان بسیاری از فرماندهان و امیران جهاد به‌ویژه در ولایات شمال افغانستان با چند ویژه‌گی منحصر به فرد شناخته می‌شد:

۱-توجه به تعلیم و تربیه و معارف
حقجو یکی از معدود فرماندهان مجاهدین بود که در همان سال‌های نخست جنگ و جهاد با قوای شووری و دولت مورد حمایت آن برخلاف بسیاری از فرماندهانی که دروازۀ مکاتب را می‌بستند و آن را به قرارگاه نظامی تبدیل می‌کردند، در ولسوالی نهرین در سال ۱۳۶۰ خورشیدی مکتب ساخت.

۲-عنایت به مطبوعات
مرحوم عبدالحی حقجو نخستین فرمانده مجاهدین در افغانستان بود که در سال ۱۳۶۱ نشریۀ سنگر را با حروف سربی مروج در مطبوعات آن وقت، چاپ و منتشر کرد.

۳- امنیت
عبدالحی حقجو به امنیت مردم در قلمرو تحت فرماندهی‌اش توجه بسیار جدی داشت و به آن اولویت می‌داد. در قلمرو تحت کنترل او به ندرت واقعات دزدی، قطاع‌الطریقی و بدامنی صورت می‌گرفت. هر گاه چنین حوادثی به وقوع می‌پیوست خود شخصاً پیگیر آن می‌شد و مرتکبینش را از طریق کمیتۀ سارنوالی و قضایی مجازات می‌کرد.

۴- حمایت از مظلومین و مستضعفین
عبدالحی حقجو در برابر ظالمان، مستکبران و زورگویان حساسیت عجیبی داشت. وقتی مظلومی را می‌دید حقش را ظالم و زورگویی تلف کرده است، بی‌هیچ مصلحت و سازشی، بدفاع از مظلوم در برابر ظالم و زور گو اقدام می‌کرد.

۵- عدالت و برابری اجتماعی
مرحوم عبدالحی حقجو به عدالت و برابری اجتماعی و جلوگیری از انحصار و استثمار، خود را باورمند و متعهد احساس می‌کرد. وقتی تصمیم گرفت که شهر نو نهرین را بسازد، پرسیدم که نیاز چیست تا شهر نو را در این منطقۀ نیمه بیابانی و دور افتاده که در مسیر سیلاب نیز قرار دارد، می‌سازید و چرا این نقشه را در همین شهر کهنه تطبیق نمی‌کنید؟ پاسخ داد: شهر کهنه در انحصار چند نفر معدود است که تمام دکان‌ها و سرای‌ها به آنها تعلق می‌گیرد و همه مردم محروم هستند. شهر باید به همه مردم تعلق داشته باشد و هر کسی بتواند در آن صاحب ملکیتی باشد.

۶- مبارزه با فساد اخلاقی
مرحوم عبدالحی حقجو با فساد اخلاقی و اجتماعی به شدت روحیۀ مبارزه و ستیزه‌گری داشت و جلو این مفاسد را می‌گرفت. قمار بازان در قلمرو فرماندهی او به ندرت بساط قمار پهن می کردند. زرع مواد مخدر مانند چرس و تریاک در مناطق تحت فرماندهی وی کاملاً ممنوع بود.

۷-تواضع و فروتنی
مرحوم عبدالحی حقجو در میان بسیاری از فرماندهان مجاهدین یکی از متواضع‌ترین‌ها بود. با بزرگان حرمت می‌گذاشت و در برابر کوچکترها با شفقت و مهربانی برخورد می‌کرد.

۸-تقوای مالی و تقوای اخلاقی
مرحوم عبدالحی حقجو در مقایسه با بسا امیران و قوماندانان جهاد و مجاهدین دو برتری منحصر به فرد دیگر داشت: تقوی اخلاقی و تقوای مالی. او فساد اخلاقی نداشت. در حالی که من می دیدم چه بسا قوماندانانی در ولایات شمال آلوده در این فساد بودند.
او فساد مالی نیز نداشت. در زنده‌گی شخصی از پول و امکانات جبهه استفاده نمی‌کرد. میان مال و ثروت شخصی و جبهه و جهاد تفاوت قایل می‌شد. آدم ریاضت کش بود و در زنده‌گی شخصی می‌کوشید تا خود و خانواده‌اش از خوراک و پوشاک حلال استفاده کند. یک روز پیش از وفاتش در نامه‌یی که به استاد ربانی و احمدشاه مسعود نوشت، آنچه را که از اموال منقول و غیرمنقول جمعیت اسلامی و جبهۀ جهاد نزدش بود، خبر و حساب داد.
روحش شاد و یادش گرامی باد!